Al een aantal maanden werk ik in een gezin waarvan het jongetje lange tijd thuis zit. We zijn op zoek naar een nieuwe plek voor hem om zijn ontwikkeling te stimuleren. Dit wil moeder, maar het is (na een naar incident op de oude plek) zo moeilijk om de zorg aan iemand anders over te laten.

We maken een kernkwadrant. Moeder schrijft in haar eigen taal mee. Wat een kracht ligt er in haarzelf! Ze is zorgzaam, denkt aan anderen. Maar helaas ervaart ze nu dat ze anderen ervan verdenkt onoplettend, egoïstisch te zijn. Dit maakt haar overbezorgd en wantrouwend. Een basishouding waarbij het lastig wordt om op welke plek dan ook de zorg aan een ander over te kunnen en willen laten. Samen kwamen we tot de uitdaging; anderen deelgenoot maken van mijn overwegingen.

Bij het uitspreken hiervan zag ik een last van haar afglijden. JA! Dat is het! zei ze. Niet af laten hangen van wat een ander doet, maar in gesprek gaan over wat ik zie, wat mijn angsten zijn, wat er kan. En zo gaan we de volgende keer het gesprek in. Met succes!